اضطراب جدایى و ترس
گاهی اوقات اضطراب جدایى و ترس کودک ناشی از شیوه های تربیتی غلط والدین است.
والدینی که برای وادار کردن کودک به انجام کاری تهدید می کنند و یا فرزندشان را از چیزی می ترسانند ،
مثلا مادر به کودک می گوید “اگه شلوغ کنی میرم و دیگه برنمیگردم یا ترساندن کودک از امپول”
برخی والدین به دلیل نداشتن اقتدار به ترساندن کودک رو می آورند.
نتیجه ترساندن کودک اضطراب جدایى است و او را به این نتیجه خواهد رساند که این حرف حقیقت دارد پس دنیا جای خطرناک و بدی است.
گاهی والدین با دلیل آوردن در فرزندشان ایجاد اضطراب و ترس میکنند.
” اگر کمربندت را نبندی پلیس دعوا میکنه”
به جای اینکه پلیس در او ایجاد امنیت کند ایجاد ترس می کند .
اما گاهى اضطراب و ترس شکل متفاوت ترى به خود مى گیرد و کودک نمى تواند از پدر یا مادر و با هر دوى آنها جدا بماند،
این حالت معمولاً اضطراب جدایى نامیده مى شود.
اضطراب جدایى بخش از رشد طبیعى کودک مى باشد.
اضطراب جدایی معمولاً کی اتفاق می افتد؟
معمولاً اضطراب جدایی از ۶ تا ۷ ماهگی آغاز می شود
اما در سن ۱۰ تا ۱۸ ماهگی به اوج خود می رسد.
غالباً اضطراب جدایی زمانی شروع می شود که شما یا همسرتان خانه را برای رفتن به محل کار یا انجام کاری دیگر ترک می کنید.
اضطراب جدایى گاهى تا ۴سالگى نیز دیده مى شود و گاهى در مقاطعى به صورت رفت و برگشتم مى باشد.
اضطراب جدایی می تواند شب ها وقتی والدین اتاق کودک را ترک می کنند اتفاق بیفتد.
معمولاً در ۲۴ ماهگی از شدت اضطراب جدایی کاسته می شود.
علت اضطراب جدایى:
-تغییرات در مغز کودک(دلایل بیولوژیکى)
-یادگیرى از محیط
-محیط نامناسب
-ضربه ى روحى و روانى مثل تصادف
براى کم کردن اضطراب جدایى چه کنیم؟
-تا حدود ۲۴ ماهگی تا جایی که می توانید از کودک دور نشوید و به محض اینکه دچار اضطراب شد او را در آغوش بگیرید.
-جدا شدن را تمرین کنید،بعد از حدود دو سالگی کودکتان را گاهی به کسانی بسپارید که با آنها آشنا است. سپردن کودک به کسانی مثل پدر بزرگ یا مادربزرگ، خاله یا عمه و … می تواند به او کمک کند تا با اضطراب جدایی راحت تر کنار بیاید.
-براى تمرین جدا شدن از کودک ساعات بعد از تغذیه یا خواب نیمروز را انتخاب کنید.
گرسنگى و خستگى اضطراب جدایى را تشدید مى کند.
-زمان جدا شدن،خیلى سریع و کوتاه فقط خداحافظی کنید.
مراسم باشکوه، بغل و توضیح زیاد شرایط را براى کودک سخت مى کند.
-به کودک بگویید بر مى گردید ولى با غیض یا دشمنى و لحن عصبانى با او صحبت نکنید.
-به قولى که در مورد زمان برگشت خود مى دهید عمل کنید.
-هیچگاه کودکتان را بدون توضیح رها نکنید.
-او را با بچه های دیگر که ارتباط بهتری در جمع دارند، مقایسه نکنید.
-زمانی که کودک شما با بچه های دیگر دوست می شود و بازی می کند، در میهمانی ها از شما جدا می شود و شب را به تنهایی در اتاق خودش می خوابد، او را تشویق کنید.
-کودک را مرتب در جمع هاى خانوادگى ببرید.
-کودک را موارد ترسناک مثل فیلم ترسناک و…دور نگهدارید.
-اگر ناچارید برای کودکتان پرستار استخدام کنید، سعی کنید چند روزی را در کنار او و پرستار بمانید تا کم کم با پرستارش آشنا شود.
-اگر کودک مرتب از شما آویزان است و روی پاهای شما می نشیند، به او بگویید که می تواند کنار شما بنشیند نه روی زانوهایتان .
-براى جدا کردن کودک به او باج ندهید.
-آرامش خود را حفظ کنید و مضطرب نشوید، کودک آرامش شما را احساس مى کنند.
-مشکل کودک را بپذیرید و او را شماتت نکنید.
-مستقل کردن کودک و کم کردن اضطراب جدایى و ترس کودک زمان مى برد،پس صبور باشید.
-مشکل خود را با دیگران مطرح کنید.
گاهى علیرغم تلاش شما نتیجه ى دلخواه به دست نمى آید در این صورت از روانشناسان شناختى و درمان دارویی با توصیه ى روانپزشکان استفاده کنید.
کلمات کلیدى؛
اضطراب جدایى،ترس کودکان،وابستگى
منابع:
-https://www.helpguide.org
-https://www.stanfordchildrens.org
